TRENUJESZ czy imprezujesz?

Przed zajściem w ciążę – tak jak wspominałam – żyłam w świecie FIT. Wiele spraw wydawało mi się oczywiste, jak choćby to, że wszystko musiało być na 100 % - czysta miska, trening. Ludzie, którzy nie ćwiczyli wydawali mi się być takimi, którzy szukają wymówek, by tego nie robić. Na szczęście – odkąd okazało się, że spodziewam się dziecka – spojrzałam na to wszystko z boku i wiele spraw zaczęło mnie irytować. Ostatnio coraz bardziej przekonanie generacji FIT, że ludzie dzielą się na dwie kategorie: tych, co trenują i tych, co imprezują. Fit maniacy są bardzo dumni z tego, że zawsze znajdą w swoich napiętych grafikach czas na trening, że sobotnie wieczory spędzają na siłowni, a w niedzielny poranek budzą ich zakwasy, a nie kac. Cała reszta populacji – według większości z nich – w tym czasie ostro imprezuje. COOO?!

Kochani, osobiście bardzo Was podziwiam – Wasze samozaparcie i motywację, ale teksty typu "wolę trenować niż imprezować" są mocno naciągane i stereotypowe. Nie każdy, kto nie idzie na siłownię lub nie hasa z Chodakowską jest zaraz nałogowym imprezowiczem! Pomiędzy tymi dwoma typami ludzi jest mnóstwo zwykłych, normalnych, którzy z różnych względów nie ćwiczą. Bo? Bo są w ciąży, bo mają przeciwwskazania zdrowotne do podnoszenia ciężarów, bo wolą spędzić wolny czas z książką, filmem czy na działce, bo są szczupli i tego nie potrzebują, bo zwyczajnie nie czują parcia na bycie fit. Zirytowałam się, ponieważ ja nie chodzę na siłownię, a – pomimo to – nie odliczam godzin do zakrapianej imprezy i takich ludzi są tysiące. Nie generalizujcie...

Po porodzie – o ile zdrowie mi pozwoli – czym prędzej wracam do regularnych ćwiczeń, bo sama to lubię, jednak ten wolny od treningów czas nauczył mnie pokory i tego, że nie każdy jest freakiem na punkcie fit życia i trzeba nauczyć się to akceptować. Wszystko z głową! Czasem wystarczy dać z siebie 90 % i też będzie OK.

CO Z TĄ CIĄŻĄ

Właśnie zaczynamy 23. tydzień. Połówkowe USG potwierdziło zdrowego synka, pan dr powiedział, że wszystko jest w najlepszym porządku i nie ma się do czego przyczepić. Niestety okazało się, że mam niedoczynność tarczycy. Wcześniej nie miałam zleconego badania w tym kierunku, kiedy go zrobiłam TSH wyniosło 3,41. Oczywiście wpadłam w panikę i zrobiłam najgorsze, co mogłam zrobić – szukałam informacji w Internecie, gdzie dowiedziałam się, że szanse na urodzenie zdrowego dziecka są małe. Na szczęście endokrynolog wybił mi te głupoty z głowy i zaczęłam leczenie nieco uspokojona. Oczywiście aż do porodu i wiele miesięcy później wciąż będzie obecna obawa o zdrowie dziecka, ale staram się myśleć pozytywnie. Zamartwianie się na zapas nic dobrego nie przyniesie.